تاریخ ایران و جهان
امپراطوری های بزرگتاریخ ایران و جهان
امپراطوری های بزرگمحمد ششم
محمد ششم
| محمد ششم | |
|---|---|
| سلطان امپراتوری عثمانی | |
.jpg) | |
| زادروز | ۱۴ ژانویه/۲ فوریه ۱۸۶۱ |
| زادگاه | قسطنطنیه |
| مرگ | ۱۵/۱۶ مه ۱۹۲۶ |
| محل مرگ | سن رمو، ایتالیا |
| پیش از | عبدالمجید دوم |
| پس از | محمد پنجم |
| دودمان | خاندان عثمان |
محمد ششم (۱۴ ژانویه/۲ فوریه ۱۸۶۱ در قسطنطنیه- ۱۵/۱۶ مه ۱۹۲۶ در سن رمو، ایتالیا) سی‌وششمین و آخرین پادشاه امپراتوری عثمانی بود. وی در سال ۱۹۱۸ جانشین برادرش محمد پنجم شد. در ۱۹۲۲ به حکم مجلس مؤسسان به رهبریمصطفی کمال آتاتورک نظام پادشاهی از میان رفت، محمد ششم به جزیرهٔ مالتتبعید شد و عبدالمجید دوم به عنوان خلیفه جدید انتخاب شد.
محمد پنجم
| محمد پنجم | |
|---|---|
| سلطان امپراتوری عثمانی | |
[[پرونده: |200px]] | |
| لقب(ها) | محمد رشاد |
| مرگ | سوم ژوئن ۱۹۱۸ (۷۳ سال) |
| پیش از | محمد ششم |
| پس از | عبدالحمید دوم |
| دودمان | خاندان عثمان |
محمد پنجم(ترکی عثمانی: محمد خامس) یا پسر عبدالمجید و برادر عبدالحمید دومبود که در بیست و هفتم آوریل ۱۹۰۹ میلادی، به عنوان سی و هفتمین سلطان وخلیفه امپراتوری عثمانی تاجگذاری کرد. او که سی سال در انزوا زیسته بود، به امور کشورداری آگاه نبود. او در اکتبر ۱۹۱۷ میلادی، متحدش در جنگ جهانی اول ویلهلم دوم را در استانبول پذیرفت. محمد پنجم در در مُرد. او بیشتر عمرش را در کاخ دلمه‌باغچه و کاخ ییلدیز گذراند. مقبره او در منطقه ایوب انصاری در استانبول واقع است. از او دو پسر به نام‌های محمد ضیاءالدین (۱۸۷۳-۱۹۳۸) و عمر حلمی(۱۸۸۸-۱۹۳۵) باقی ماند.
عبدالحمید دوم
عبدالحمید دوم
| عبدالحمید دوم | |
|---|---|
 سلطان امپراتوری عثمانی | |
 | |
| دوران | ۳۱ اوت ۱۸۷۶ - ۲۷ آوریل ۱۹۰۹ |
| لقب(ها) | پادشاه امپراتوری عثمانی |
| پیش از | محمد پنجم |
| پس از | مراد پنجم |
| دودمان | خاندان عثمان |
عبدالحمید دوم(ترکی عثمانی: عبد الحمید ثانی) سی و چهارمین سلطان و خلیفهامپراتوری عثمانی بود که در ۳۱ اوت ۱۸۷۶ تا ۲۷ آوریل ۱۹۰۹ در قلمرو عثمانی حکومت کرد.
صدراعظم او در تلاش برای اصلاح دولت به طراحی مشروطیت و ایجاد مجلس قانون‌گذاری اقدام کرد. قانون اساسی جدید، آزادی فردی را تضمین می‌کرد در حالی که هنوز اختیارات اساسی با سلطان بود. فشار از جانب اروپا سلطان عبدالحمید را وادار ساخت تا با قانون اساسی موافقت نماید، اما او در سال ۱۸۷۸ مجلس را منحل کرد و بار دیگر حکومت مطلقه را برقرار کرد. سلطان عبدالحمید با ساخت مدارس، مساجد، خطوط آهن و تلگراف در جهت پیشرفت ترکیه گام برداشت.