منبع : ویکی پدیا
مروان بن محمد( نام کامل به عربی: مروان بن محمد بن مروان بن الحکم بن أبی العاص بن أمیه) آخرین خلیفه اموی در دمشق بود، که پس که پسرعمویش ابراهیم بن ولید به خلافت نشست؛ او از سال 744 میلادی تا زمان کشته شدنش در سال 750 میلادی فرمان راند. او پیشتر، فرماندار ارمنستان و آذربایجان بود. او در طول دوران خلافتش، با ضحاک بن قیس، رهبرخوارج و نیز سلیمان بن عبدالملک در عراق درگیر بود. در اردن، ثابت بن نعیم جذامی علیه وی شورید. مروان این شورشها را سرکوب کرد، و فرماندار دیگری را برای عراقین برگزید. سفاح، عموى خویش عبد الله بن علی را به سوى شام فرستاد تا نیروهاى اموى را از بین برده و مروان را از میان بردارد. مروان در ذى حجه سال 132 در میدان جنگ کشته شد، و خلافت اموى از سرزمینها شرق برچیده شد، گرچه این حکومت در اندلس باقى ماند.
مروان پسر حکم و نوهٔ امیه (زاده ۲ هجری در مکه، درگذشته ۶۴ هجری در دمشق) چهارمین خلیفه امویان و هشتمین خلیفه بود.
وی در زمان خلافت عثمان وزیر و مشاور او بود. پس از کشته شدن عثمان با هواداری از عایشهبر علیه علی پسر ابوطالب به نبرد پرداخت وپس از شکست خوردن اسیر گردید. ولی از سوی علی بخشیده شد و به شام پیش معاویه پسر ابوسفیان رفت. وی پس از مدتی طولانی در سال ۶۴ هجری به خلافت رسید و سلسله آل مروان را که طبقهٔ دیگری از بنی امیه است را تأسیس کرد و سرانجام پس از ۱۰ ماه خلافت توسط همسر و کنیزانش کشته شد
منبع :ویکیپدیا